ARDEŞEN'İN TRAFİK IŞIKLARDA PARA DİLENEN ÇOCUKLAR
KLEMURİŞİ RAMAZAN KOSANOĞLU
Suriyeliydi, Iraklıydı, Adanalıydı, Savaştan kaçmıştı...
Bütün bunları bir kenara bırakıp onlar çocuktu diyorum.
Özellikle Rize Ardeşen ilçesi trafik ışıklarında para dilenen ya da dilendirilen çocuklarla bugün anılarım var.
Profesyonel satıcı edası ile en çok insana en çok karşılaşacakları yerde, tfarik ışıklarında bekleyen ya da bekletilen çocuklara şefkat gösteren ve onlara para veren samimi, yardımsever ama hiç de iyi bir şey yapmayan yurdum insanına bir kaç önerim var.
Balık ısmarlamak ve balık tutmayı öğretmek örneğinden yola çıkmadan önerilerim şudur.
Bir kere o çocuklara para vererek para dilenmelerine yardımcı oluyoruz.
Yani oynaması, koşması, düşüp bir yerleri hafifce kanaması gereken çocukları o ışıklarda daha da dilendirilmesine yardımcı oluyoruz.
Ne mi yapmak lazım?
Bugün ışıklarda beklerken iki çocuk geldi. Hiç alışkanlığım yokken, bana ters iken dilenenlere bir şey vermek istedim. Bunu yaparken de hem cimri olmamak,paylaşımcı olmak adına hem de oyun yaşındaki çocukları sevindirmek istedim.
Arkadaşımın bana hediye ettiği balonlardan kız çocuğuna verim.
Çok sevindi. Yanımdaki ağabeyim "bu paradan daha iyi oldu" dedi. Balonu şişire şişire uzaklaştı. Çok sevindi.
Bir sonraki ışıklarsa yine bir çocuk geldi. Bu kez erkek çocuğu idi. Ona da balon verdim O hiç memnun olmadı. Yüzünü astı. Bu kez ağabeyim "bu hiç sevinmedi para istiyor " dese de ben akşam eve gittiğinde onu dilendirenlere ne diyeceğim der gibi gördüm. Beni üzse de ona para vererek haksızlık etmek istemedim çocukluğuna.
Onlara çocuksu hediyeler almak lazım.
Bebek, balon, uçurtma, misket ve bizim daha önce isteyip de alamadığımız hangi oyuncak varsa...
Şimdi onlara yeni hediyeler alacağım. Ne severler, ne isterler anlamaya çalışıyorum.
Belki böylece çocukluklarını yaşarlar. Belki akşam eve gittiğinde babasına, annesine, yakınına "bana artık para vermiyorlar, oyuncak veriyorlar" derler. Belki onu yetişkinlerden uzaklaştırırız. belki çocukluklarına döndürürüz.